Afrika maakt creatief
Door: Yvonne
Blijf op de hoogte en volg :Yvonne
16 Augustus 2011 | Malawi, Lilongwe
Een paar maanden co-schap lopen in Malawi is niet alleen goed voor het ontwikkelen van medische kennis, maar ook voor het ontwikkelen van creativiteit. Zo is het bijvoorbeeld best een uitdaging om nog afwisselende maaltijden te bereiden als er op de markt voornamelijk tomaten, uien en aubergines te krijgen zijn. We zijn ondertussen heel bedreven geraakt in het maken van pizza's, quiches en curries, en bij gebrek aan toetjes leven we ons uit met vers gebakken brownies en zandkoekjes (die onder collega's ongekend populair zijn). Doordat onze turbo-oven maar 2 standen heeft, 'heet' en 'heel heet', hebben we eerst twee keer de koekjes pikzwart aangetroffen toen we vijf minuten niet opletten, maar drie keer was gelukkig scheepsrecht.
Voor de powercuts 's avonds hebben we de volgende creatieve oplossing bedacht: op het kantoortje naast de operatiekamer in het ziekenhuis staat een electrisch kookpitje. Aangezien het ziekenhuis (bijna) altijd stroom heeft door de generator, kunnen we daar dus wél koken. Dus als er 's avonds weer eens een powercut is gaan we bepakt en bezakt met pannen, groenten en olie (en hoofdlamp, want de lamp in het kantoortje is al weken stuk :)) naar het ziekenhuis. Om vervolgens met onze overheerlijke maaltijd weer terug te keren naar ons donkere huis en daar romantisch te dineren bij kaarslicht.
Maar mijn creatiefste moment was vorige week, toen we besloten hadden om Mount Mulanje te gaan beklimmen. Ik bedacht dat ik helemaal geen wandelschoenen mee had, maar wel oude sneakers. En hier in de kast vond ik nog ergens oude sportschoenen. Daar wist de plaatselijke schoenmaker wel raad mee. Heel vakkundig heeft hij de zool van de sportschoenen onder mijn sneakers gelijmd, waardoor mijn sneakers helemaal berg-proof waren. Dus vol goede moed stonden we zaterdagochtend aan de voet van de berg en konden we na 1,5 uur op gids en porters te hebben gewacht (het blijft toch Malawi) eindelijk beginnen aan onze tocht. De gids had verzuimd te vermelden dat hij de steilste en zwaarste route omhoog zou nemen (lazen we achteraf in de Lonely Planet), dus ik was na een uur al behoorlijk uitgeput. En toen moesten we er nog vier.Op het laatst waren we letterlijk zuchtend en steunend de berg aan het beklimmen met handen en voeten, terwijl de porters bijna fluitend omhoog huppelden (één op sneakers, één op slippers, één op blote voeten!). Twee huilbuien, vele vervloekingen en nog meer verzuurde spieren later stonden we dan toch boven op de berg en kwamen we aan het eind van de dag uitgeteld bij de berghut aan. Daar zorgde een hele lieve opa voor ons met een haardvuur en warm water om te 'douchen', heerlijk! We konden zelfs slapen in normale bedden en hadden door onze zorgvuldige voorbereidingen gelukkig geen last van de kou 's nachts. De volgende dag was een stuk relaxter en kon ik meer genieten van het uitzicht en de ontzettend mooie omgeving toen we naar de volgende berghut liepen. Ook daar hebben we gekookt boven een haardvuur. Ik begin 'kamperen' zowaar te waarderen! De top van de berg hebben we maar overgeslagen, aangezien die 'sapitwa' heet ('ga er niet heen'). Volgens de Malawianen is de top vervloekt en verdwijnt iedereen die daarheen gaat op mysterieuze wijze. (Maar onze redenen om er niet heen te gaan waren meer van conditionele aard ;))
Voor de powercuts 's avonds hebben we de volgende creatieve oplossing bedacht: op het kantoortje naast de operatiekamer in het ziekenhuis staat een electrisch kookpitje. Aangezien het ziekenhuis (bijna) altijd stroom heeft door de generator, kunnen we daar dus wél koken. Dus als er 's avonds weer eens een powercut is gaan we bepakt en bezakt met pannen, groenten en olie (en hoofdlamp, want de lamp in het kantoortje is al weken stuk :)) naar het ziekenhuis. Om vervolgens met onze overheerlijke maaltijd weer terug te keren naar ons donkere huis en daar romantisch te dineren bij kaarslicht.
Maar mijn creatiefste moment was vorige week, toen we besloten hadden om Mount Mulanje te gaan beklimmen. Ik bedacht dat ik helemaal geen wandelschoenen mee had, maar wel oude sneakers. En hier in de kast vond ik nog ergens oude sportschoenen. Daar wist de plaatselijke schoenmaker wel raad mee. Heel vakkundig heeft hij de zool van de sportschoenen onder mijn sneakers gelijmd, waardoor mijn sneakers helemaal berg-proof waren. Dus vol goede moed stonden we zaterdagochtend aan de voet van de berg en konden we na 1,5 uur op gids en porters te hebben gewacht (het blijft toch Malawi) eindelijk beginnen aan onze tocht. De gids had verzuimd te vermelden dat hij de steilste en zwaarste route omhoog zou nemen (lazen we achteraf in de Lonely Planet), dus ik was na een uur al behoorlijk uitgeput. En toen moesten we er nog vier.Op het laatst waren we letterlijk zuchtend en steunend de berg aan het beklimmen met handen en voeten, terwijl de porters bijna fluitend omhoog huppelden (één op sneakers, één op slippers, één op blote voeten!). Twee huilbuien, vele vervloekingen en nog meer verzuurde spieren later stonden we dan toch boven op de berg en kwamen we aan het eind van de dag uitgeteld bij de berghut aan. Daar zorgde een hele lieve opa voor ons met een haardvuur en warm water om te 'douchen', heerlijk! We konden zelfs slapen in normale bedden en hadden door onze zorgvuldige voorbereidingen gelukkig geen last van de kou 's nachts. De volgende dag was een stuk relaxter en kon ik meer genieten van het uitzicht en de ontzettend mooie omgeving toen we naar de volgende berghut liepen. Ook daar hebben we gekookt boven een haardvuur. Ik begin 'kamperen' zowaar te waarderen! De top van de berg hebben we maar overgeslagen, aangezien die 'sapitwa' heet ('ga er niet heen'). Volgens de Malawianen is de top vervloekt en verdwijnt iedereen die daarheen gaat op mysterieuze wijze. (Maar onze redenen om er niet heen te gaan waren meer van conditionele aard ;))
-
16 Augustus 2011 - 19:40
Sabine Kee:
Hoi Yvonne,
Ik zit met grote verbazing en bewondering je verhalen te lezen...
Wat een enorm avontuur en een schat aan ervaringen!
Je mag trots zijn op jezelf daar!
Heel veel succes verder, liefs -
16 Augustus 2011 - 20:13
Anneke:
Heb gisteren en vandaag je verslagen met verbazing gelezen!!
Zit op het moment in Zwitserland met ook hoge bergen om me heen, maar ik ga ze echt niet beklimmen, hoogtevrees!!
Knap van je.....alles wat je doet, geweldig!! Dikke knuffel. -
16 Augustus 2011 - 21:20
Ineke:
Hallo Yvonne,
Geniet zo van je verslagen, Geweldig!
Weet ook echt wat je hebt doorgemaakt met het berg beklimmen, hetzelfde toen ik met Laura de 4 daagse Inca-trail deed in Peru, wat een respect voor de porters, gingen ons voorbij met onze tent en spullen op hun rug en wij zuchtend erachter aan.
Geniet nog van de tijd daar! Kijk uit naar je volgende verhaal.
Groetjes Ineke -
17 Augustus 2011 - 07:53
Robert-Jan:
Zoals jij die tocht op die berg beschrijft, zo beschouw ik elke dag mijn gang naar mijn werk. Het kan niet lang meer duren voordat bij mij de waterlanders over mijn wangen rollen. Ofwel: veel plezier nog in Afrika. Nederland is ook niet alles. -
17 Augustus 2011 - 13:01
Clau:
wauw Yf, je bent echt een kampeer pro aan het worden! Ga je dat ook doorzetten als je weer terug bent in NL? ;-). Je verhaal is weer super leuk, have fun! X -
19 Augustus 2011 - 12:26
Mea:
Hey schattie,
Wat een avontuur! Geweldig om te lezen hoe jij een profkampeerder aan het worden bent.
Keep up the good work en we preken snel weer! koezzie! -
19 Augustus 2011 - 12:45
Lenneke:
Goed dat Mulanje toch gelukt is! Ben benieuwd in welke hut je die bedden gevonden hebt...
x -
22 Augustus 2011 - 08:39
Jantien:
Fantastisch! -
23 Augustus 2011 - 18:01
Roos:
ATTENTIE ATTENTIE
MEDEDELING VAN UITZONDERLIJKE AARD
Yvonne Schuller meldt vanuit Malawi: 'Ik begin 'kamperen' zowaar te waarderen.' Zorgvuldige controle moet nog uitwijzen of zij last had van hoogteziekte toen zij deze uitspraak deed.
:) Kus!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
