Pura vida!

Het Spaans in Costa Rica is heerlijk ongecompliceerd. Je hoeft namelijk maar twee woorden te kennen om je verstaanbaar te maken; Pura vida. Het wordt door locals te pas en vooral ook te onpas gebruikt. Gesprekken gaan dan ongeveer zo:

- Ik ben Yvonne
* Ik ben Juan. Pura vida! (aangenaam)

- Alsjeblieft
* Pura vida! (dankjewel)

- Ik ben net aangekomen in Costa Rica
* Pura vida! (welkom)

- Er zit een schorpioen in mijn badkamer!
* Ah, pura vida! (...ehm...)

Voor wat meer uitdaging in de Spaanse taal ben ik dus maar naar Nicaragua gegaan. Na de gebruikelijke grensovergang-perikelen (ik loop een random kantoortje in, kom er na een kwartier in de rij te hebben gestaan achter dat ik eerst tax moet betalen in een ander random kantoortje 300 meter verderop, sta vervolgens weer een half uur in de rij, word versierd door de douanebeambte en keihard afgezet door de geldwisselman, pura vida) kwam ik na een paar uur aan in Nicaragua. Verwarring alom. Ik kijk uit het raam van de bus en zie: Wolken. Wind. Een grijze zee (wat later een meer bleek te zijn). Rijen windmolens. Even waan ik me in Nederland. Intussen heersen er in de bus siberische temperaturen (de thermometer geeft 15 gaden aan) en staat er een slechte gewelddadige film op met het volume op maximaal. Gelukkig, ik ben wel degelijk in Midden-Amerika. Eenmaal in Granada (een schattig koloniaal stadje met gekleurde huisjes) aangekomen, word ik naar mijn gastgezin gebracht, waar ik een week verblijf. Mijn gastmama had Borderline, haar twee honden een anger management probleem en haar kat morbide obesitas, dus het was een dolle boel. Verder aten we elke dag (zonder grappen) drie keer rijst met bonen, dus het was een waanzinnige kennismaking met de Nicaraguaanse cultuur. Maar het was gezellig met mijn roomies, het huis was supergroot en de achtertuin met zwembad supermooi. Gelukkig had mijn Spaanse lerares mucha paciencia en hebben we samen hard gelachen om mijn taalblunders, die ik jullie zal besparen (hoewel dat vooral voor mijn eigen bestwil is). 's Avonds hebben we een trip gemaakt naar vulkaan Masaya, die nog actief is. Met maskers voor onze mond (want van al die zwavel word je niet vrolijk) hebben we er van een fantastische zonsondergang genoten en konden we toen het donker werd in de krater het magma zien, heel mooi! Gister en vandaag heb ik doorgebracht bij een mooi meer, waar ik na uren twijfelen eindelijk mijn volgende bestemming had bedacht. Maar toen ik gister drie gezellige Canadezen ontmoette heb ik binnen een seconde mijn plannen alweer omgegooid. Ik ga morgen met hen mee naar de kust. Eens zien of mijn surftalent daar nog van pas kan komen...