time flies...
Door: Yvonne
Blijf op de hoogte en volg :Yvonne
21 September 2011 | Malawi, Lilongwe
De tijd vliegt! Dit is alweer mijn laatste weekje in het ziekenhuis! Toen ik drie weken geleden terugkwam uit Malosa trof ik een chaos aan in het ziekenhuis: dr. Banda (de enige arts) had ineens behoefte aan 2 maanden vakantie, mr. no-problem-Msukwa was met twee andere collega's een hele week op cursus, een andere collega had ineens een nieuwe baan gevonden, weer een ander was zijn familie aan het opzoeken en de radioloog was spoorloos verdwenen. Dus runde ik ineens met twee CO's het ziekenhuis, zonder supervisie. Ik stond in mijn eentje op male én female ward en werd behoorlijk getraind in mijn besluitvaardigheid, zo zonder supervisie. Het was een ontzettende uitdaging en superleerzaam, maar een behoorlijke overgang van het vrij onbezorgde Nederlands co-assistentenleventje naar verantwoordelijke zaalarts in Malawi.
Twee weken geleden had ik dienst over de female ward, 24 uur per dag, 7 dagen lang. Ik was dus de 'first on call', ofwel de eerste die gebeld werd bij elke nieuwe patient. Hoewel het niet heel druk was, was het toch elke keer weer spannend wat ik zou aantreffen in het ziekenhuis. De ziekenhuisguard kwam me dan thuis halen met een briefje van de nurse, met teksten als 'Yvonne, may you please come to female ward to review a patient who has complaints of headache, vomiting and doesn't talk anymore'. Meestal kon ik dan in mijn hoofd wel een paar mogelijke diagnoses maken, maar soms dacht ik alleen maar 'HELP! Wat nu??' En dan te bedenken dat patienten heel opgelucht zijn als ze een blanke adokotala aan zien komen in een witte jas. Maar gelukkig is het allemaal goed gekomen :-) Ook al denk je vaak van niet, uiteindelijk komt in Malawi altijd alles goed. Ook als je in een dorpje in de middle of nowhere kinderen aan het vaccineren bent en de verpleegkundige eigenlijk geen idee heeft hoe de betreffende vaccinatie eigenlijk gegeven moet worden. *'En nu? Moet dit vaccin intramusculair of subcutaan?' -'Ehh, intramusculair, geloof ik... of toch subcutaan...*'En onder welke hoek dan?' -'90 graden, of nee, 45 graden, ehh, ja doe het maar zoals je nu doet, dat is goed'. Als ik de moeder van die kinderen was zou ik al gaan flippen als er een arts voor me staat met een spuit in haar hand en vervolgens zegt 'en nu?' en al helemaal als de verpleegkundige die over de vaccins gaat niet de juiste toedieningsvorm weet. Soms is het maar goed dat de patienten en ik een andere taal spreken.
Het is een gek idee om straks zelf afscheid te nemen van iedereen, terwijl het nog maar zo kort geleden lijkt dat we het afscheidsfeestje van Marjolijn hadden. Ik ga alles hier zo missen; de interessante ziektebeelden, de lieve mensen, het zonnetje elke dag, de leuke weekendjes weg, nsima eten met collega's, de mooie feestjes, de minibusavonturen, de schattige kindjes op moeders' ruggen... Zelfs de eerlijkheid van de Malawianen. Hier een greep uit de quotes van de afgelopen maanden: 'your feet look soooo big in those shoes! I think if you would go to the market, you wouldn't even find shoes in your size!', 'You look very, very, very tired!' (terwijl ik me hartstikke fris en fruitig voelde), 'Wow, you look so fat in that picture, I didn't even recognize you!'. Ook gehoord in de wandelgangen: 'You've got hair like a boy, why??'. En waarschijnlijk ben ik er nog honderden vergeten. Stiekem kan ik die eerlijkheid altijd wel waarderen.
Aan de andere kant verlang ik ondertussen ook wel naar een huis zonder powercuts, douchen met stromend warm water, zonder spinnen om je heen, een labformulier waar je meer op kan aankruisen dan alleen 'volledig bloedbeeld' en 'malaria-parasieten', een rontgenapparaat dat daadwerkelijk werkt, een goed glas wijn, en vers brood met kaas! (je bent een Nederlander of je bent het niet...)
Gelukkig kan ik de komende drie weken nog even afkicken als ik hier rond ga reizen voordat ik terugga naar Nederland!
Twee weken geleden had ik dienst over de female ward, 24 uur per dag, 7 dagen lang. Ik was dus de 'first on call', ofwel de eerste die gebeld werd bij elke nieuwe patient. Hoewel het niet heel druk was, was het toch elke keer weer spannend wat ik zou aantreffen in het ziekenhuis. De ziekenhuisguard kwam me dan thuis halen met een briefje van de nurse, met teksten als 'Yvonne, may you please come to female ward to review a patient who has complaints of headache, vomiting and doesn't talk anymore'. Meestal kon ik dan in mijn hoofd wel een paar mogelijke diagnoses maken, maar soms dacht ik alleen maar 'HELP! Wat nu??' En dan te bedenken dat patienten heel opgelucht zijn als ze een blanke adokotala aan zien komen in een witte jas. Maar gelukkig is het allemaal goed gekomen :-) Ook al denk je vaak van niet, uiteindelijk komt in Malawi altijd alles goed. Ook als je in een dorpje in de middle of nowhere kinderen aan het vaccineren bent en de verpleegkundige eigenlijk geen idee heeft hoe de betreffende vaccinatie eigenlijk gegeven moet worden. *'En nu? Moet dit vaccin intramusculair of subcutaan?' -'Ehh, intramusculair, geloof ik... of toch subcutaan...*'En onder welke hoek dan?' -'90 graden, of nee, 45 graden, ehh, ja doe het maar zoals je nu doet, dat is goed'. Als ik de moeder van die kinderen was zou ik al gaan flippen als er een arts voor me staat met een spuit in haar hand en vervolgens zegt 'en nu?' en al helemaal als de verpleegkundige die over de vaccins gaat niet de juiste toedieningsvorm weet. Soms is het maar goed dat de patienten en ik een andere taal spreken.
Het is een gek idee om straks zelf afscheid te nemen van iedereen, terwijl het nog maar zo kort geleden lijkt dat we het afscheidsfeestje van Marjolijn hadden. Ik ga alles hier zo missen; de interessante ziektebeelden, de lieve mensen, het zonnetje elke dag, de leuke weekendjes weg, nsima eten met collega's, de mooie feestjes, de minibusavonturen, de schattige kindjes op moeders' ruggen... Zelfs de eerlijkheid van de Malawianen. Hier een greep uit de quotes van de afgelopen maanden: 'your feet look soooo big in those shoes! I think if you would go to the market, you wouldn't even find shoes in your size!', 'You look very, very, very tired!' (terwijl ik me hartstikke fris en fruitig voelde), 'Wow, you look so fat in that picture, I didn't even recognize you!'. Ook gehoord in de wandelgangen: 'You've got hair like a boy, why??'. En waarschijnlijk ben ik er nog honderden vergeten. Stiekem kan ik die eerlijkheid altijd wel waarderen.
Aan de andere kant verlang ik ondertussen ook wel naar een huis zonder powercuts, douchen met stromend warm water, zonder spinnen om je heen, een labformulier waar je meer op kan aankruisen dan alleen 'volledig bloedbeeld' en 'malaria-parasieten', een rontgenapparaat dat daadwerkelijk werkt, een goed glas wijn, en vers brood met kaas! (je bent een Nederlander of je bent het niet...)
Gelukkig kan ik de komende drie weken nog even afkicken als ik hier rond ga reizen voordat ik terugga naar Nederland!
-
21 September 2011 - 18:29
Clau:
Jeeeh ik ben dit keer de eerste! :-) Wat een toffe ervaringen weer! En de foto's van het feestje zien er gezellig uit. Kan me voorstellen dat het raar is om afscheid te nemen, hier is alles weer zo anders... voor je het weet sta je weer in de sneeuw, en eet je weer broodjes kaas :-) Welke plaatsen ga je bezoeken tijdens het rondreizen? Heel veel plezier alvast! En, doe voorzichtig ;-) Xx -
21 September 2011 - 18:29
Marianne:
Wat een ervaringen.....Sterkte met het afscheid en veel plezier bij je rondreis! -
21 September 2011 - 19:28
Bas:
Aan de andere kant verlang ik ondertussen ook wel naar.... ehh: Bas? -
21 September 2011 - 19:52
Patty:
Hey Yvonne,
ongelooflijk dat jou tijd er nu ook alweer op zit in Nguludi!
Vond het heel leuk om je verhalen te lezen, vooral omdat ze zo herkenbaar zijn!
Dr Banda ging toen ik in Nguludi aankwam ook ineens 2 maanden op vakantie, hij zij toen dat dat zn eerste vakantie was sinds hij er werkte, het was hem dus vast goed bevallen! ;)
Ze hebben tegen mij ook wel eens gezegd dat ik er dik uit zag op een oude foto!!
Heel veel plezier de komende 3 weken op vakantie!
Waar ga je allemaal heen?
xxx! -
21 September 2011 - 20:46
Roos:
Chica! Je bent er bijna weer!! Geniet van je reisweken, ik baal dat ik er niet bij ben! Kusss -
22 September 2011 - 09:45
Nien:
Wat gaat de tijd dan snel! Geniet nog even van de laatste dagen en daarna veel plezier met het rondreizen!
X -
23 September 2011 - 20:46
Anneke:
Lieve Yvonne.....ik heb met bewondering je verhalen gelezen, wat een verantwoordelijkheid daar in het ziekenhuis! Straks weer afhankelijk van de artsen hier in Nederland? Of ga je hier zelf een ziekenhuis opstarten......eigen baas!! We wachten af, eerst genieten van 3 weken vrijheid!! Veel plezier, tot later.....dikke knuffel. -
29 September 2011 - 20:31
Nicht Karin:
Hey Yvonne,
Hoorde van mijn moeder van jouw "waar ben je nu adres" en ben maar eens gaan kijken. Heb natuurlijk al veel over je reis gehoord van je moeder maar nu verteld door jou.
Echt heel leuk om te lezen wat mijn 'kleine nichtje' doet. Heel stoer vind ik!!
Heel veel plezier nog op je reis en hoop je snel weer eens in Nederland te zien en te spreken!
Liefs karin.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
